του Σπύρου Σταυρακάκη
Το σπασμένο τζάμι στην εσωτερική πόρτα του πατρικού,
η μπλε κόλα που ντύναμε τα τετράδια στο δημοτικό και το καλοκαίρι την έβαζε
ο πατέρας στον φεγγίτη για να σκοτεινιάζει το δωμάτιο,
η ξυλόσομπα και λεκάνη για το μπάνιο μας,
η αυλή του πατρικού με την κληματαριά, που μέναμε τρεις οικογένειες, και χόρευαν τα
ηπειρώτικα,
η γιαγιά με τη γκαζιέρα και παππούς με το μπαλωμένο, αλλά πεντακάθαρο
παντελόνι, που υπηρέτησε πρώτο παγκόσμιο, Μακεδονικό, Μικρά Ασία «... πεθαίναμε
για πατρίδα...»,
ο δωρεάν υπαίθριος αυτοσχέδιος κινηματογράφος στα προσφυγικά, προσφορά της
Πρόνοιας,
τα κοντά παντελονάκια με ράντες που μου έραβε η Μυλωνού και ο πρωινός καφές
του Μυλωνά,
η αδελφή μου με το μοντέρνο μάξι φόρεμά της στα εφηβικά πάρτι με βερμούτ και Adamo στου Μαμμά το σπίτι,
ο Θέμης ο «ψηλός» που έπαιζε καλό μπάσκετ, ο «φρατζολάκιας» και η Ζωή που
έφυγε νωρίς,
ο δάσκαλος Γιάννης Μανδράκος, διευθυντής στο 44ο Παλ. Κοκκινιάς,
ο θείος Βαγγέλης με τη βέσπα, η Ελενάρα, η θεία Αλέκα η χειλού, ο Σώζος με
το τρίκυκλο για τον πάγο, ο Διάκος του ΕΛΑΣ,
τα καλοκαίρια στο Ξένο στη Σαλαμίνα,
οι Χαιρετισμοί στην Αγιά Σωτήρα,
ο Αρμένης που μας έσκιζε τη μπάλα της παρέας, όταν έπεφτε στην αυλή του, ο Αργύρης ο
κουρέας και ο κυρ Παντελής που δεν έκλεινε ποτέ το ψιλικατζίδικό του, ο Δον
Μήτσος ο μπακάλης,
ο Πάνος, ο Βαγγελάρας, ο Τζήμος με το ξύλινο πόδι, ο Παριανάρας, ο Δήμος, η
Πόπη, ο Μανούσος, ο Πέτρος, η Παπαμιχαήλ,
το σιλό του κυλινδρόμυλου που σκοτώθηκε ο πατέρας,
οι 14 μήνες στο στρατό (προστάτης οικογένειας),
8-Μαΐου-1982, 27-Φεβρουαρίου-1983, 19-Μαρτίου-1988, Ιχθείς,
8-Μαΐου-1982, 27-Φεβρουαρίου-1983, 19-Μαρτίου-1988, Ιχθείς,
η Νίνα της προσφοράς, η σύντροφός μου με τα έντονα βαμένα μεγάλα μάτια, η Μαργιώρα το ξενιτεμένο μου πουλί, η Ιωάννα μου η αθεράπευτα αισιόδοξη,
τα ψητά ψάρια στην Ανάβυσσο
ο Νικολάκης στο Νεστόριο και ο Τσίρος ο Μανώλης στο Λαύριο,
το αιματολογικό στο Αττικό,
το μακρύ καλοκαίρι της Καιτάρας ...