Τα εν οίκω , εν δήμω

του Σπύρου Σταυρακάκη

Σε μια εσοχή κάποιου οικοδομικού block. Θα μπορούσε να είναι σε οποιαδήποτε ελληνική πόλη. Στην Αθήνα, στον Πειραιά ή στη Σπάρτη.

Ένα σπίτι με αόρατους τοίχους. Ήσουν «νοικοκυραίος», όπως λένε. Μα και τώρα νοικοκυραίος είσαι.

Μάζεψες κάποια άχρηστα (για τους πρώην ιδιοκτήτες) έπιπλα από τα σκουπίδια. Ένας καναπές-κρεβάτι, μια πολυθρόνα και τα κάλυψες με κόκκινες κουβέρτες. Διάλεξες να έχουν το ίδιο χρώμα. Όχι τουρλού – τουρλού. Σημασία στη λεπτομέρεια. Υπάρχει και γούστο. Πάνω από το κρεβάτι μια πάντα στον τοίχο. Σαν αυτή που είχε η γιαγιά πάνω από το μικρό κρεβατάκι που κοιμόταν η θεία. Ένα «παναμαδάκι» κρεμασμένο σε ένα καρφί στον τοίχο και κάποια άλλα διακοσμητικά.  Ένα ρολόι τοίχου που κατά ένα παράξενο τρόπο οι δείχτες του γύριζαν ανάποδα.
Ένα τραπεζάκι καλυμμένο με λευκό αγάριαστο τραπεζομάντηλο και πάνω του βάζο με λουλουδάκια και αυτά λευκά. Δύο μήλα που άφησες και δύο μισοπιωμένοι καφέδες. Το περίεργο είναι ότι, αν και έλειπες από το σπίτι, αυτά ήταν εκεί, δεν τα παίρνει κανείς από τις χιλιάδες σαν και σένα. Αλληλεγγύη! Το δωμάτιο στρωμένο με χαλάκια και πιο κει μια σκούπα. Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Και μια η δική σου, μιάμιση. Βάζω στοίχημα ότι ψάχνεις για καμία καρδερίνα να τριλίζει στο μπαλκονάκι σου τα ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια. Μπροστά στην πόρτα ένα ζευγάρι παντόφλες. Έξω από το δωμάτιο. Όπως τότε. Βγάζεις τα παπούτσια στην είσοδο και φοράς τις παντόφλες. Το σπίτι πρέπει να παραμένει καθαρό.

Για προσωπικά δεδομένα ούτε λόγος. Όλα φόρα παρτίδα. Μα τα καλύτερα τα έχεις κρατήσει βαθιά στους λοβούς του μυαλού σου. Και ξέρεις κάτι; Αυτά δεν τα βλέπει κανείς. Είναι τελείως δικά σου. Καταδικά σου, άρχοντα. Μόνο εσύ τα ξέρεις. Τα ανακαλείς πριν σε πάρει ο ύπνος, κάθε βράδυ. Πάντα τα ίδια, πάντα με τις ίδιες λεπτομέρειες. Η πλάκα είναι, ότι εσύ δεν θλίβεσαι, αλλά μόνο μια γλυκιά νοσταλγία σου μένει, η ίδια νοσταλγία που σε γέμιζε, όταν επισκεπτόσουν τους πετρόχτιστους επαρχιακούς σιδηροδρομικούς σταθμούς ή το Λαύριο.

Καλή αντάμωση.

Σημείωση: Στο κείμενο τα ρήματα ευρίσκονται σε β’ ενικό πρόσωπο. Αν ο αναγνώστης το επιθυμεί μπορεί να αλλάξει το πρόσωπο και τον αριθμό κατά το δοκούν.