Και πώς να μη γεμίσει η ατμόσφαιρα με σωματίδια από το κάψιμο ξύλων.
 |
| Τμήμα της Αθήνας από δορυφόρο |
Κατ’ αρχήν, πρέπει να πάμε αρκετά πίσω στο χρόνο. Στη δεκαετία του ’50,
’60. Όπου όλη η επαρχία εγκατέλειψε τα χωράφια αλλά και τα κοπάδια, για να
έρθει στην πρωτεύουσα να γίνει εργάτης στην οικοδομή (στην καλύτερη περίπτωση θυρωρός
σε καινούργια πολυκατοικία). Το είχαμε βρει το κόλπο της ανάπτυξης. Η οικοδομή
θα ήταν η λοκομοτίβα της ανάπτυξης της χώρας μετά από το τέλος του πολέμου και
του εμφυλίου. Αντιπαροχή, λοιπόν, και ξερό ψωμί. Χωρίς υποδομές. Που να στιβαχτεί
ο μισός πληθυσμός της χώρας σε μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα του λεκανοπεδίου;
Μετά από μερικά χρόνια το νερό του Μαραθώνα δεν έφτανε για τις ανάγκες των
πέντε εκατομμυρίων ανθρώπων. Να φέρουμε νερό από το Μόρνο, η λύση. Να, τα
μεγα-έργα. Να το μπετόν. Χωρίς ένα στοιχειώδες, βρε αδελφέ, ρυμοτομικό
σχεδιασμό. Στους ίδιους στενούς δρόμους, που πρώτα υπήρχαν οι μονόροφες
κατοικίες με τις αυλές, χτίστηκαν πολυόροφες πολυκατοικίες. Ανήλιαγοι οι
δρόμοι. Πώς να φτάσουν οι ακτίνες του ήλιου. Με τα ίδια πεζοδρόμια του ενός
μέτρου. Με ενοχλεί πολύ αυτό το απομεινάρι του στενού πεζοδρομίου, που με
αναγκάζει να μην περπατώ με τη γυναίκα δίπλα-δίπλα, αλλά σε «φάλαγγα κατ’
άνδρα». Οικόπεδα των 150 τετραγωνικών μέτρων. Πολυκατοικίες χωρίς ακάλυπτο
χώρο. Παντού μπετόν αρμέ και οπλισμένο. Ξεκοιλιασμένοι λόφους για να φτιάχτούν
χαλίκια και άμμο, τα περιβόητα λατομεία. Και με τα ξεκοιλιάσματα των λόφων
φτιάξαμε τα σπίτια μας. Μεταφέραμε τους λόφους στην πόλη. Στους χάρτες του google το μόνο πράσινο που βλέπεις είναι τα νεκροταφεία.
Χιλιάδες τα αυτοκίνητα, πού να κινηθούν στα στενάδια της Αθήνας. Να το
μετρό, η λύση. Μπες μέσα στο λαγούμι τώρα. Είδες πόσο γρήγορα πας στη δουλειά
σου! Σε είκοσι λεπτά Πατήσια – Ελληνικό και είσαι στο γραφείο σου. Μα ο πατέρας
μου έκανε τον ίδιο χρόνο πριν σαράντα χρόνια για να πάει στη δουλεία του με το
λεωφορείο που τα δρομολόγιά του ήταν πολύ αραιά! Νέφος το καλοκαίρι από τα
καυσαέρια των αυτοκινήτων. Δακτύλιος, η λύση. Είναι απορίας άξιο, πως κάθε φορά
που μας δημιουργούν ένα πρόβλημα, έχουν μια λύση που μας σφίγγει περισσότερο τη
θηλιά στο λαιμό. Μας κάνουν τη ζωή μας κόλαση.
Οικονομική κρίση, το πρόβλημα. Κουτσούρεμα μισθών, συντάξεων, καταρράκωση
της δημόσιας υγείας, εξευτελισμός των πολιτών, ανυπαρξία του όποιου κοινωνικού
κράτους. Πάντα η ίδια συνταγή.
Εξομοίωση της τιμής του πετρέλαιο θέρμανσης με αυτό της κίνησης. Γιατί; Μα
γιατί είναι παντελώς ανίκανοι να συλλάβουν το λαθρεμπόριο καυσίμων (στην
καλύτερη περίπτωση) ή να μαζέψουν φόρους για την εξυπηρέτηση του χρέους (το
σίγουρο). Και αφού τα οικογενειακά έσοδα δεν φτάνουν, θα κάψουμε ξύλα για να
ζεσταθούμε. Και επειδή δεν περισσεύουν τα ευρώ για ξύλα, θα κάψουμε το παλιό
τραπέζι και τις καρέκλες που δεν χρειαζόμαστε. Ή αυτά που βρίσκουμε από δω και
από κει στα σκουπίδια. Και μαγκάλι θα ανάψουμε βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή μας. Το
ρεύμα κομμένο και το χρέος στη ΔΕΗ μη βιώσιμο. Ενώ το δημόσιο χρέος είναι, ε; Και επειδή δεν έχει να πληρώσει το δάνειο με το πρόβλημα που του δημιουργήσατε, πλειστηριασμός, ε;
Τι δεν κατάλαβες ρε Άδωνι, του Αδώνιδος. Μας έχετε διαλύσει και συ μου λες ότι
θα απαγορεύσετε την καύση ξύλων;
Ξέρετε κάτι; Αυτός ο χειμώνας είναι ο τελευταίος σας κει πάνω. Ο επόμενος
μπορεί να είναι πιο κρύος, αλλά εμείς δεν θα κρυώνουμε. Θα μας ζεσταίνει η
απαλλαγή από λόγου σας. Δεν θέλουμε άλλο να μας σώσετε.
Ο εναγκαλισμός σας
είναι εναγκαλισμός του ανακόντα.
